De Geschiedenis Van Het Gokken in Indo-Europese Landen

De geschiedenis van het gokken in de Indo-Europese landen is geen afgezaagd en tamelijk onbekend onderwerp.

Als we het gokken in Indo-Europese landen beschouwen, moeten we eerst voor onszelf verduidelijken welke moderne en oude volkeren tot de Indo-Europeanen behoren, verwijzend naar het indo-europees etymologisch woordenboek.

Het gaat om Armeniërs, Balten, Duitsers, Grieken, Illyriërs, Indiërs, Iraniërs, Italianen, Kelten, Slaven, Tochariërs, Thraciërs, Phrygiërs en Hettieten. Alle nationaliteiten hebben hun eigen geschiedenis van taaloorsprong, evenals de geschiedenis van het ontstaan van het gokken.

Als we ons bijvoorbeeld wenden tot de etymologie, waarop deze bron is gebaseerd: een etymologisch lexicon van het proto-Keltisch in het Keltisch werd honderd jaar later gecreëerd, en vatte het werk samen van verschillende generaties Keltische geleerden. Het woordenboek bevat een gereconstrueerd lexicon van het proto-Keltisch met ongeveer 1.500 vermeldingen. En onder de vermeldingen zijn er vermeldingen die verband houden met gokken. Op dezelfde manier kunnen we de geschiedenis van de oorsprong van het gokken onder de Kelten beschouwen. Sommige oldtimers herinneren zich vast nog wel de gokkast Celtic Crown van Microgaming, die de aanwezigheid van historische feiten en sporen van Keltische spelthema’s laat zien.

Tegenwoordig worden de Indo-Europeanen beschouwd als op basis van taal, 5 duizend jaar geleden was het een groep van genetisch verwante volkeren. Deze richting en de etymologie van het lexicon en het gokken werden opgepikt in het onderzoek door wetenschappers en studenten in de database van de universiteit van Leiden. De universiteit van Leiden is de oudste universiteit van Nederland. Zij maakt deel uit van de Coimbra-groep, het Europaeum en de League of European Research Universities.

Gokken met dobbelstenen was een favoriete bezigheid van veel barbaren, vooral strijders. In de rijke graven van de late Romeinse IJzertijd worden vaak dobbelstenen gevonden. Zij verschillen in niets van de dobbelstenen die door de Kelten en Romeinen werden gebruikt en nog steeds in gebruik zijn; de som van de punten op de tegenover elkaar liggende zijden van de dobbelsteen is zeven. Ongetwijfeld hebben de Germanen dit spel overgenomen van de Kelten in Midden-Europa.

De Germanen die in de buurt van de monding van de Elbe woonden, en later de Franken en Alamannen, beoefenden het spel met fiches op een kooibord.

Vervolgens, tot in de Middeleeuwen, werden schaak- en dobbelspelen zo’n gewoon tijdverdrijf van de adel en de militairen dat de spelen als verderfelijk werden beschouwd en geleidelijk aan in de landen van Midden-Europa werden verboden.

Toen begonnen kaarten te verschijnen. Schilderijen van “naibis” werden gepubliceerd; zij worden afgebeeld in anonieme gravures die worden toegeschreven aan de kunstenaar Andrea Mantegna. Het verwijst naar het einde van de veertiende eeuw in Italië.

Een Venetiaan, die de tekeningen bekeek, dacht: “Waarom geen spel uitvinden dat, zonder het toeval uit te sluiten, niet geheel van dat toeval afhankelijk is, zoals dobbelstenen, minder ernstig is dan schaken, minder lawaaiig en draagbaarder dan de tritrack, maar dat, zoals de bovengenoemde spelen, niet aflatende aandacht, kalmte en bezinning zal vereisen…?”

Sinds kaarten met houtgravures zijn ontstaan, hebben zij zich geleidelijk verspreid en zowel het dobbelspel als zelfs het spel met tabletten en schaak verdrongen. Kaarten laten vele (tot oneindig veel) combinaties toe en stellen geen limiet aan het aantal deelnemers aan het spel, terwijl tabletten of schaken slechts door twee gespeeld kunnen worden. Daarom gaven zowel de hogere klasse als de sociale lagere klassen de voorkeur aan kaarten; en dobbelspelen raakten in onbruik.

Wat de Balten betreft, dit waren heel vrolijke mensen die zelf spelletjes bedachten, in gezelschappen bijeenkwamen en zoveel mogelijk plezier hadden. Vaak waren dit woordspelletjes. Maar het is onmogelijk om de onderlinge sportspelen niet te vermelden, die later een speciaal karakter kregen – competitie. De wedstrijd ging tussen twee atleten of kleine teams, die later een speciaal karakter kreeg in de ontwikkeling van de sportspelen.

Het dobbelspel zelf is al sinds de oudheid bekend. Prototypes van dobbelstenen werden in Egypte gevonden en dateren uit de 20e eeuw v. Chr. De oude Arabieren ontwikkelden het spel als een voortzetting van de heidense traditie van waarzeggerij op de dobbelstenen van dieren. Het dobbelen werd vooral populair in de Arabische wereld tijdens de Middeleeuwen, ondanks het feit dat de Islam gokken in principe verbiedt. Het Arabische spel azar is in Europa nog steeds populair onder de naam hazard.

Als we kijken naar de etymologie van de oorsprong van de woorden, betekent het woord hasard vanuit het Nederlands of Duits of vanuit het Frans “kans”, “risico”. Dit woord verspreidde zich vlotjes in de Slavische talen van de Slavische naties. In het Frans zou het woord afkomstig kunnen zijn uit het Spaans of Portugees (azar – “blinde kans”). Het vond zijn weg naar het Frans vanuit het Arabisch, waar az-zahr “dobbelen” betekent.

Het Arabische dobbelspel azar is nog steeds populair in Europa onder de naam hazard. Gamble, “iets van waarde riskeren”, 1726 (verwijzend naar risico’s bij gokken). Het is een dialect van Midden-Engels gammlen, een variant van gamenen – “spelen, grapje maken, plezier hebben,” en ook van Oudengels gamenian “spelen, grapje maken, woordspeling,” van gamen, met een vorm als in fumble.